Twee dienstmededelingen van LNVT
Zullen we alle mogelijke varianten
vinden op de zin: Wees niet bang?
Zeg: Durf te denken.
Durf.
Zeg: Hou vol.
Geef niet op.
Misschien buigend, maar wel
zonder door de knieën te gaan.
En weer overeind komen.
Trots en nederig tegelijk.
Kruipen, lopen, baggeren, vallen,
overeind komen, weer vallen,
weer overeind komen.
Ja zeggen.
Deze oproep van Peter Verhelst stond op 15 oktober 2022 op de cover van De Standaard der Letteren. Hij sprak deze woorden uit toen hij de Arkprijs van het Vrije Woord in ontvangst nam. Ik knipte de zinnen uit en kaderde ze in, alsof ze voor mij waren bedoeld.
Al meer dan een jaar staan ze pal in het zicht naast of voor mijn bureau. Elke dag kijk ik ernaar. Er is nog geen dag gepasseerd dat Verhelsts oproep niet van pas is gekomen.
Op 27 februari van dit jaar ging mijn vader dood. Zijn overlijden was zacht, in tegenstelling tot zijn leven. Zonder al te uitgebreid in detail te willen gaan kan ik wel zeggen dat mijn vader gaandeweg het vermogen verloren was om ja te zeggen. Ja tegen het leven.
Eind mei dit jaar kreeg ik de diagnose secundaire bijnierinsufficiëntie. Heel kort samengevat maakt mijn lichaam geen cortisol meer aan, een levensnoodzakelijk hormoon dat verantwoordelijk is voor het vermogen van je lichaam om te reageren op stress. Ook over deze diagnose wil ik niet te uitgebreid in detail gaan, maar ik kan wel zeggen dat het een grote impact heeft op alles wat hiervoor vanzelfsprekend was, vooral op mijn vermogen om in zesde versnelling te leven. Iets waar ik altijd zeer goed in was. Ik heb zelfs lang gedacht dat ‘hard werken’ mijn voornaamste talent was en dat ik hierdoor eigenlijk alles kon realiseren waar ik mijn zinnen op zette.
In de praktijk heeft dat ook jarenlang geklopt. Mijn talent om hard te werken heeft ervoor gezorgd dat LNVT, mijn professioneel geesteskind dat ik in 2017 oprichtte, een succes is geworden. Een hobbelig succes, dat wel, maar LNVT zal voor altijd een van de weinige literaire agentschappen (ik durf niet te zeggen ‘het enige’) zijn dat Vlaanderen heeft gekend. Maud Vanhauwaert en Tom Lanoye gaven me van in het begin het vertrouwen dat LNVT nodig had om te groeien, waardoor er tussen 2017 en 2021 verschillende Vlaamse en Nederlandse auteurs zich bij LNVT aansloten voor hun dagelijks management en er doorheen de jaren nog meer auteurs aanklopten voor zakelijk advies op maat.
“Mijn talent om hard te werken heeft ervoor gezorgd dat LNVT, mijn professioneel geesteskind dat ik in 2017 oprichtte, een succes is geworden. Een hobbelig succes, dat wel, maar LNVT zal voor altijd een van de weinige literaire agentschappen (ik durf niet te zeggen ‘het enige’) zijn dat Vlaanderen heeft gekend.”
Daarnaast mocht ik dankzij het gulle vertrouwen van klanten als Vlaams-Nederlands Huis deBuren en Toerisme Oostende vzw concepten bedenken en uitwerken die er stevig staan en nog steeds groeien, zoals de Week van het Nederlands (dat ik in 2022 overdroeg) en FAAR, het non-fictieboekenfestival (noteer het weekend van 8 tot 10 maart 2024 in je agenda, mocht dat nog niet gebeurd zijn).
Maar dus, enter bijniersufficiëntie.
Het tempo van de zesde versnelling dat ik jaren heb aangehouden – ook tijdens de pandemie, als jonge mama van een pasgeboren baby en later peuter en intussen kleuter, met team, zonder team, tijdens het verlies van verschillende dierbaren – is plots niet meer haalbaar. Het is geen kwestie meer van rekening willen houden, maar moeten: zonder cortisol val je snel over het randje. Wat dat randje is, is dan ook nog eens variabel. Het ene moment is het een verwoestende vermoeidheid, dan weer algehele lusteloosheid, geregeld ook spijsverteringsklachten en bloeddruk en -suikerfluctuaties.
Dit resulteert in een hoop ongemak op de meest onverwachte momenten. Kruipen, lopen, baggeren, vallen.
Het goede nieuws is, als je bereid bent het positief te bekijken: het is perfect leefbaar als het lukt om tussen de lijnen te leven, als je zelf voor het evenwicht zorgt dat je lichaam zonder cortisol niet meer kan vinden. Weer overeind komen.
‘Binnen de perken zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten,’ schreef Jules Deelder. De voorbije maanden heb ik me rijp beraad over wat die perken dan precies zijn en waar de mogelijkheden liggen, aangemoedigd door de woorden van Peter Verhelst. Durf te denken. Hou vol. Wankelend.
Zo ben ik tot een aantal conclusies gekomen, waarvan de voornaamste zijn:
Altijd ‘aan staan’ gaat niet zonder cortisol
De pieken moeten waar mogelijk afgetopt
De literair manager die ik ben staat altijd aan
De literair producent die ik ben kijkt niet op een uurtje of een fysieke grens
Samenvatting van conclusie 1 tot 4: de manier waarop ik mijn rol als literair manager en producent invul lukt niet zonder cortisol
Sommige rollen en engagementen kan ik overdragen; andere niet, zoals een gezonde mama zijn voor Moos, mijn lieve zoon
En zo heb ik deze zomer besloten dat ik mijn taken als literair manager en producent stopzet, om voluit ruimte te maken voor de rollen die ik niet kan overdragen. Wees niet bang.
Het duurde een paar weken voordat ik dit luidop durfde uitspreken, eerst fluisterend tegen mezelf en mijn geliefden; dan nog een paar weken voordat ik mijn klanten durfde inlichten en we samen op zoek konden gaan naar een oplossing. Intussen zijn we nog een paar weken verder en is er voldoende emotionele afstand (want jawel, bovenstaande beslissingen zijn niet zonder slag of traan genomen) om dit nieuws ook met de wereld te delen.
Ik ben blij om alvast te kunnen aankondigen dat Pieter Peyskens het management van Maud en Tom zal overnemen, wat de eerste dienstmededeling is van dit bericht. Het is een enorme opluchting dat ik mijn werk met alle vertrouwen in kundige, maar vooral ook warme en integere handen kan laten.
LNVT is een persona geworden, een stuk van mijn identiteit. Bijna zeven jaar heb ik me met deze naam vlot doorheen het literaire en culturele landschap bewogen, als ‘manager en producent van’. Zeven staat als getal symbool voor compleetheid, dat iets af is; dat het niet beter kan worden dan het is. En zo kijk ik er ook naar. Met dankbaarheid voor de groei die ik als mens en ondernemer heb doorgemaakt, maar de cirkel is rond.
En zo maak ik ook graag dit bericht rond, met tot slot de tweede dienstmededeling, door opnieuw in te haken op de oproep van Peter Verhelst: ja zeggen.
Alle beslissingen die ik de voorbije maanden heb genomen zijn positieve keuzes: mijn gezondheid is een variabele die ik niet volledig onder controle heb, maar het is zo belangrijk om binnen de perken op zijn minst te proberen op zoek te gaan naar de mogelijkheden. Ik mag dan misschien niet meer kunnen pieken in zesde versnelling, in vierde en vijfde vitesse geraak ik ook nog een eindje, zeker als ik er op tijd en stond aan denk te tanken en secuur blijf op klein en groot onderhoud. Ja zeggen.
Kansen zien, kansen creëren, kansen grijpen. Ja zeggen.
Misschien wekt dit bericht de indruk dat ik het boekenvak verlaat. Dat is echter niet het geval.
Enter dienstmededeling nummer twee: in januari 2024 gaat er een meisjesdroom van me in vervulling en geen kleintje. Ik word bibliothecaris. GLUNDER GLUNDER! En dan nog wel van een van de mooiste bibliotheken van het land.
Ik heb ongelooflijk veel zin in dit nieuwe hoofdstuk, maar eerst ga ik de komende weken het programma van FAAR 2024 verder afwerken. Had je nu al het weekend van 8 tot 10 maart 2024 al in je agenda genoteerd?
Ja zeggen.
Tot dan!
P.S.: LNVT houdt niet op te bestaan, maar zal op een veel lager pitje gezet worden. Je leest er hier meer over.
